’t ZandHet is letterlijk ’B&B vol liefde’. De zussen Heddes schieten in de lach. ,,Nee, joh. We zijn niet op zoek naar een man.’’ De vijf vrouwen – tussen de 74 en 87 jaar – zijn voor even teruggekeerd naar wat eens hun ouderlijk huis in ’t Zand was. De stolpboerderij is grondig verbouwd en hun achternicht Carolien heeft er een Bed & Breakfast van gemaakt. ,,Wij zijn hier haar eerste gasten’’, stellen de ’Hedessies’.

Ze zitten met koffie en cake rondom de tafel. Praten honderduit. Schaterlachen bij elkaars anekdotes. Het is een gezellige boel in een vakantiehuisje achter de stolp op de plek waar ooit varkensstallen stonden. ,,Stinken doet het hier niet, alles ruikt naar nieuwigheid’’, meent Loes. Zij is een van de zes zussen Heddes die opgroeiden in de boerderij aan de Korte Bosweg. Voor deze speciale gelegenheid zijn ze vanuit Julianadorp, Breezand, Heerhugowaard en Winkel naar ’t Zand gekomen. ,,Terug naar onze geboortegrond.’’

Uitnodiging

Vijf van de zes dochters van het boerenpaar Arie Heddes en Catharina Klaver, dat in 1937 kwam wonen in de toen pas gebouwde stolp, konden ingaan op de uitnodiging om te logeren in de B&B. Het zijn Tiny (87), Aat (86), Loes (84), Toos (81) en Ria (74). Betsy, de vierde uit hun rij, is op 72-jarige leeftijd overleden. ,,Het is al weer elf jaar geleden dat Betsy is gestorven’’, zucht Tiny.

Uiteraard is Betsy er in ieders gedachten bij. De vijf zullen hun zus nooit vergeten. Om het halve dozijn tijdens hun uitstapjes weer vol te maken, nemen ze Agnes vaak mee. ,,Onze schoonzus’’, oppert Ria. Hoe zit dat dan? Zij hadden binnen het gezin toch geen broers? ,,Agnes is de nieuwe partner van onze zwager, de weduwnaar van Betsy’’, verduidelijkt Ria. ,,Wij gaan als familie goed met elkaar om. Agnes hoort nu echt bij ons cluppie.’’ Zelf houdt de 74-jarige Agnes zich in het vakantiehuisje op de achtergrond. ,,Het is hun verhaal. Ik kan daar weinig aan toevoegen.’’

De vijf zussen hebben elk hun jeugdherinneringen aan de plek in ’t Zand. ,,We waren een jaar of zeven toen we vader al moesten helpen met de koeien melken’’, vertelt Tiny. ,,In het begin vond ik dat nog wel leuk werk om te doen. Onze vader had 18 tot 20 koeien. Na een paar jaar zag ik de lol er niet meer van in.’’

We waren een jaar of zeven toen we vader al moesten helpen met de koeien melken. Na een paar jaar zag ik de lol er niet meer van in 

Tiny Heddes

Toos: ,,Vader handelde in vee en ging naar de markt in Purmerend. Wanneer later op zo’n dag de vrachtwagen van Schilder hier naartoe reed, zagen we de bui al hangen. Daar kwam wéér een nieuwe lading aan en dus waren wij voorlopig nog niet van dat melken af.’’

Aat: ,,Soms moesten we met een stok een koe naar de stier op het land van de buren drijven. Als dat gelukt was zei vader: ,,Ga bij de buurvrouw maar een snoepie halen!’’ Een bulderende lach gaat rond de koffietafel. ,,De daad van de stier mochten we niet zien.’’

Soms moesten we met een stok een koe naar de stier op het land van de buren drijven. Als dat gelukt was zei vader: Ga bij de buurvrouw maar een snoepie halen!

Aat Heddes

Er zijn ook dramatische terugblikken. Op de man die tijdens de hongerwinter van ’44-’45 naar ’t Zand kwam om eten te zoeken voor zijn grote gezin in Voorschoten. Een van zijn zoons heeft later nog een jaar op de boerderij als knecht gewerkt. Of het ongeluk met paard en wagen bij de Spookhoek. Toos: ,,Vader ging aardappelen halen en vier van ons gingen met hem mee. Op de klucht bij de Spookhoek sloeg het paard op hol, de wagen ging over de kop en wij belandden met z’n allen in de moddersloot. Vader heeft ons net op tijd uit de prut kunnen trekken.’’

Arie was streng voor zijn dochters. Tiny. ,,Hij stond er vaak alleen voor. Onze moeder was ziekelijk en werd tijden lang verpleegd in Wijk aan Zee. In die periodes kwamen twee nichtjes bij ons thuis helpen.’’

Een van de nichten was Agatha, de moeder van Carolien Slijkerman. Zij woont sinds 2019 in de stolp aan de Bosweg, waar de zussen in 1951 uit waren vertrokken. Arie ruilde na de dood van zijn moeder met zijn broer Jaap – vrijgezel en bij hun ’opoe’ inwonend – van boerderij. ,,Die was groter en stond even verderop’’, aldus Ria. Twaalf jaar later vertrok de familie Heddes naar de Middenweg in Heerhugowaard, al waren Tiny en Loes toen al de deur uit.

Bij de Spookhoek sloeg het paard op hol, de wagen ging over de kop en wij belandden wij met z’n allen in de moddersloot

Toos Heddes

De karakteristieke stolp in ’t Zand was ondertussen in bezit gekomen van Anton Sinnige, de vrijgezelle oom van Carolien. ,,Hij was een vrolijke, bescheiden man’’, zegt zij. ,,Hij woonde in wat nu onze slaapkamer is. De rest van de ruimte was voor het vee.’’ Na Antons dood in 2016 bleef de stolp in de familiehanden. Het omtoveren tot de woonboerderij die het nu is, nam drie jaar in beslag.

Ter nagedachtenis aan haar oom, die er bijna vijftig jaar alleen woonde, heeft Carolien haar B&B ’De Anton Hoeve’ genoemd. De vijf ’Heddessies’ waren deze week haar eerste gasten in wat voor even een ’B&B vol zusterliefde’ bleek.